Njihova dominacija manifestuje se kroz ekonomsku moć, vojnu silu i geopolitički uticaj. U nastavku su analizirani ključni mehanizmi kojima SAD održava svoju vodeću poziciju – od uloge američkog dolara i finansijskih institucija, preko vojnog prisustva i savezništava, do strateških intervencija i diplomatije – uz osvrt na trenutnu situaciju i moguće dugoročne posljedice takve politike.

Ekonomski mehanizmi dominacije

Dolar kao rezervna valuta: Američki dolar je de facto svjetska rezervna valuta i temelj globalnih finansija. Oko 58% svih deviznih rezervi centralnih banaka drži se u američkim dolarima, znatno više nego u bilo kojoj drugoj valuti (euro je drugi sa ~20%) . Taj status znači da je dolar široko prihvaćen u međunarodnoj trgovini (npr. nafta se tradicionalno cijeni u dolarima) i da mnoge zemlje zadržavaju velike količine dolara kao osiguranje. Ovo daje SAD-u znatnu prednost: američka vlada može lakše finansirati deficit (jer postoji stalna potražnja za dolarima), a Federalne rezerve kroz dolar imaju globalni monetarni uticaj. Međutim, postoji postepeni trend diverzifikacije – posljednjih godina neke zemlje pokušavaju smanjiti oslanjanje na dolar, posebno nakon obimnih zapadnih sankcija Rusiji 2022. (što je potaknulo pokušaje dedolarizacije)  . Ipak, u doglednoj budućnosti ne očekuje se potpuna zamjena dolara, jer nijedna alternativa još nema kombinaciju povjerenja, veličine tržišta i stabilnosti koju dolar trenutno uživa .

Uloga Wall Streeta i finansijskog sektora: Kao globalni finansijski centar, Wall Street (njujorška finansijska tržišta i investicijske banke) omogućava SAD-u disproporcionalan uticaj na svjetsku ekonomiju. Američka tržišta kapitala su najveća i najlikvidnija na svijetu – kompanije listirane u SAD čine oko 59% ukupne vrijednosti svjetskog tržišta akcija . To znači da se ogroman dio globalnih investicija odvija preko SAD-a, a američke berze i banke diktiraju finansijske tokove. Mnoge strane vlade i kompanije traže finansiranje na Wall Streetu ili drže sredstva u američkim finansijskim institucijama, što SAD-u pruža polugu uticaja (npr. mogućnost da regulatornim mjerama ili sankcijama ograniči pristup kapitalu). Takođe, dolarna klirinška mreža (obračuni u dolarima kroz američke banke) daje Washingtonu uvid i kontrolu nad mnogim međunarodnim transakcijama. Kombinacija ovih faktora znači da potresi na Wall Streetu odjekuju globalno, a američka finansijska politika (poput promjene kamatnih stopa Federalnih rezervi) ima direktan efekat na ekonomije drugih zemalja.

Kontrola nad međunarodnim institucijama: Poslijeratna arhitektura globalnih finansija, uspostavljena Bretton Woods sporazumom 1944., dizajnirana je uz snažnu ulogu SAD-a. Amerika je najveći pojedinačni dioničar u Međunarodnom monetarnom fondu (MMF) i Svjetskoj banci, što joj daje disproporcionalan uticaj na odluke tih institucija. Konkretno, SAD posjeduje oko 16–17% glasačke moći u MMF-u, više od bilo koje druge zemlje, što joj efektivno omogućava veto na ključne odluke (za koje je često potrebna 85% većina) . Slično, SAD drži najveći udio u Svjetskoj banci (oko 16% kapitala) i tradicionalno imenuje predsjednika Svjetske banke . Ova struktura osigurava da su interesi SAD često integrirani u politike ovih institucija – od uslova zajmova za zemlje u razvoju do pravila globalne trgovine i finansija. Kritičari navode da to predstavlja američku “sistemsku moć”: mogućnost da se globalna pravila oblikuju na način koji pogoduje američkim ekonomskim interesima. Primjeri uključuju programe strukturnih prilagodbi MMF-a i Svjetske banke, koji su često usklađeni s načelima slobodnog tržišta i liberalizacije koja promoviše američka ekonomska doktrina.

Trgovinska politika i sankcije: Osim monetarne dominacije, SAD koristi trgovinske mehanizme i ekonomske sankcije za održavanje geopolitičkog uticaja. Kao jedna od najvećih svjetskih ekonomija i uvoznih tržišta, Amerika ima moć da putem trgovinskih sporazuma, tarifa i kvota postavlja uslove partnerima. Na primjer, bilateralni i multilateralni trgovinski sporazumi često reflektuju američke standarde (zaštita intelektualne svojine, regulative, slobodna tržišta). Još značajnije, SAD široko primjenjuje finansijske sankcije kao instrument spoljne politike. Tokom posljednjih decenija došlo je do ekspanzije američkih sankcijskih programa – Sjedinjene Države su uvele oko dvije trećine svih svjetskih sankcija od 1990-ih naovamo . Prema izvještaju Washington Posta, SAD je 2024. imala tri puta više aktivnih sankcija od bilo koje druge zemlje ili međunarodnog tijela, pogađajući oko trećinu zemalja u svijetu nekim oblikom finansijske kazne . Sankcije obuhvataju zemlje poput Kube, Irana, Sjeverne Koreje, Sirije, Rusije i dr., kao i brojne pojedince i kompanije. One funkcionišu tako što ograničavaju ciljanim subjektima pristup američkom (i često globalnom) tržištu, finansijama i tehnologiji. Kroz kontrolu dolara i međunarodnih finansijskih kanala (poput SWIFT sistema za bankovne transakcije), SAD može efikasno isključiti pojedine zemlje iz velikog dijela svjetske trgovine. Ova ekonomska moć djeluje kao sredstvo pritiska za promjenu ponašanja drugih država, ali može imati i dugoročne posljedice – npr. zbližavanje sankcionisanih država međusobno ili razvoj alternativnih finansijskih sistema van dometa dolara.

Vojna moć i sigurnosni uticaj

Globalna mreža vojnih baza: Vojna prednost SAD-a oslanja se na globalni razmještaj snaga bez presedana u historiji. Za razliku od drugih velikih sila, koje imaju tek nekoliko baza van svojih granica, Amerika održava stotine baza širom svijeta. Procjene ukazuju da SAD ima približno 800 vojnih baza u preko 70 zemalja i teritorija . Te baze variraju od velikih kompleksa (koji nalikuju na “male Amerike” sa hiljadama stacioniranih vojnika) do manjih objekata (radarske stanice, logistički centri, aerodromi). Ova razuđena infrastruktura – od Evrope (Njemačka, Italija, Balkan), preko Bliskog istoka (Bahrein, Katar), do istočne Azije (Japan, Južna Koreja) i dalje – omogućava SAD-u projekciju sile i brzu vojnu intervenciju u gotovo svakoj regiji. Naprimjer, američke baze i nosači aviona raspoređeni po svjetskim okeanima daju mogućnost da u roku od nekoliko sati odgovori na krize ili zaštiti interese od Persijskog zaljeva do Južnokineskog mora. Ni jedna druga zemlja ne posjeduje takvu mrežu; radi poređenja, Britanija, Francuska i Rusija zajedno imaju svega oko 30-ak baza u inostranstvu . Američke baze služe i za podršku saveznicima te kao prednje pozicije za odvraćanje potencijalnih protivnika. Ipak, njihovo prisustvo ponekad izaziva lokalne kontroverze (npr. proteste na Okinawi u Japanu zbog sigurnosnih i ekoloških razloga).

NATO savez i vojna savezništva: Kroz sistem saveza, posebno NATO, SAD umnožava svoj vojni uticaj. NATO (Organizacija Sjevernoatlantskog sporazuma) povezuje SAD sa 29 evropskih i sjevernoameričkih država u zajedničkoj odbrambenoj strukturi. Sjedinjene Države su nesumnjivi lider NATO-a, što se ogleda i u resursima i u komandnoj strukturi. Američki doprinos čini daleko najveći dio zajedničkih snaga – oko 68% ukupne odbrambene potrošnje svih NATO članica otpada na SAD . U 2023. američka izdvajanja za odbranu iznosila su oko $860 milijardi, što je više od deset puta veći iznos od drugorangirane članice (Njemačke) . Ova disproporcija znači da NATO u praksi uveliko zavisi od američke tehnologije, logistike i trupa. Kao rezultat, SAD ima ključnu riječ u strateškim odlukama saveza. Putem NATO-a (ali i drugih bilateralnih sporazuma, npr. sa Japanom, Južnom Korejom, Australijom, itd.), Washington osigurava globalnu sigurnosnu arhitekturu u kojoj njegove snage štite mnoge zemlje, a zauzvrat te zemlje podržavaju američke geopolitičke ciljeve. NATO saveznici su, na primjer, podržali američke intervencije u Afganistanu i učestvuju u odvraćanju Rusije u istočnoj Evropi, čime se američki uticaj proširuje duboko u Evroaziju.

Vojni budžet i tehnološka nadmoć: Kvantitativno, SAD troši više na odbranu nego bilo koja druga zemlja – i to višestruko više. Američki godišnji vojni budžet u posljednjim godinama iznosi oko $800–900 milijardi, što je približno jednako zbiru sljedećih 10–12 zemalja zajedno . Ova ogromna ulaganja omogućavaju održavanje 1,3 miliona aktivnih pripadnika oružanih snaga, nuklearnog arsenala, jedinstvene flote 11 nosača aviona i na hiljade aviona, tenkova i druge opreme. Osim brojčane nadmoći, SAD njeguje i tehnološku superiornost kao stub svoje vojne doktrine. Još od Hladnog rata, američka strategija je da kvalitativno nadmaši protivnike – kroz napredne avione (npr. stealthtehnologija nevidljivih bombardera i lovaca), precizno navođeno oružje dugog dometa, satelitsku i komunikacijsku infrastrukturu, te najmodernije obavještajne sisteme. Tehnološka superiornost je ključni dio američke vojne prednosti , omogućavajući projiciranje sile uz manje gubitke i veću efikasnost. Ogroman dio budžeta ide na istraživanje i razvoj (R&D) novih oružja i tehnika ratovanja – od hipersoničnih projektila do vještačke inteligencije u odbrani. Kao rezultat, američka vojska posjeduje sposobnosti (poput globalne satelitske mreže GPS, borbenih dronova, stealth flote bombardera) kojima se nijedna druga nacija još u potpunosti ne može suprotstaviti. Naravno, to potiče trku u naoružanju: rivalske sile (Kina, Rusija) pokušavaju sustići američku tehnologiju, ali uz znatno manje resursa. Sveukupno, kombinacija ogromne potrošnje i tehnološke inovacijedrži američku vojsku na vrhu, pružajući instrument za očuvanje globalne dominacije i zaštitu interesa SAD-a širom svijeta.

Geopolitičke strategije i uticaj

Intervencije širom svijeta: SAD često primjenjuje svoju vojnu i obavještajnu moć kroz direktne intervencije ili posredne akcije u drugim državama. Tokom Hladnog rata, američka vanjska politika bila je obilježena doktrinom obuzdavanja sovjetskog uticaja, što je dovelo do uključenja u sukobe poput Korejskog rata (1950-53) i Vijetnamskog rata (1965-73). U decenijama nakon 1950., zabilježeno je na stotine slučajeva upotrebe američkih oružanih snaga u inostranstvu – skoro 400 vojnih intervencija između 1776. i 2023. godine, od čega se više od polovine dogodilo poslije 1950., a preko 25% u periodu nakon Hladnog rata . Ove intervencije poprimale su razne oblike: otvorene invazije i ratovi (npr. Irak 1991. i 2003., Afganistan 2001.), ograničene vazdušne kampanje (NATO intervencija u Bosni 1995. i na Kosovu 1999., bombardovanje Libije 2011.), podrška promjeni režima i specijalne operacije (Iranski državni udar 1953., Zaljev Svinja 1961., Čile 1973., itd.), pa sve do proxy ratova (podrška saveznicima u regionalnim sukobima). Često su kao opravdanje navođeni strateški ili humanitarni razlozi – zaštita američke nacionalne sigurnosti, odbrana ljudskih prava, sprečavanje širenja oružja za masovno uništenje, borba protiv terorizma, itd. Bez obzira na motive, efekt je da je američka vojska prisutna ili aktivna u mnogim dijelovima svijeta. Ta globalna uloga ima dvosjekli karakter: s jedne strane, intervencije su spriječile ili okončale neke konflikte pod okriljem međunarodnih koalicija (npr. oslobađanje Kuvajta 1991.), ali su istovremeno izazvale i dugotrajne ratove i destabilizaciju (npr. post-intervencijski haos u Iraku). Sveukupno, spremnost SAD-a da upotrijebi silu čini ga odlučujućim faktorom u mnogim regionalnim konfliktima.

Diplomatski uticaj i “mekana moć”: Pored tvrde sile, Amerika se oslanja i na diplomatiju, alijanse i meku moć kako bi zadržala globalno vodstvo. SAD ima rasprostranjenu diplomatsku mrežu – ambasade ili konzulate u gotovo svim zemljama – i tradicionalno snažno prisustvo u međunarodnim organizacijama. Kao stalna članica Vijeća sigurnosti UN (s pravom veta), SAD utiče na odluke o ratu i miru globalno. Kroz G7 i G20 forume, američka ekonomska i spoljnopolitička agenda postavlja ton za druge velike ekonomije. Takođe, SAD održava savezništva izvan NATO okvira, poput sporazuma o zajedničkoj odbrani sa Japanom, Južnom Korejom, Australijom i dr., te strateška partnerstva na svim kontinentima. Ovi odnosi znače da mnoge države usaglašavaju svoju politiku sa Washingtonom u zamjenu za sigurnosne garancije, finansijsku pomoć ili političku podršku. Istovremeno, američka “soft power” – kulturni uticaj kroz film, muziku, tehnologiju i vrijednosti poput demokratije i slobodnog tržišta – jača privlačnost SAD-a i pomaže u izgradnji pozitivnog imidža. Diplomatski uticaj se vidi i u posredovanju SAD-a u mirovnim pregovorima i krizama (npr. Dejtonski sporazum 1995. u Bosni, pregovori Izrael–Egipat 1978., sporazumi između Srbije i Kosova, itd.). Iako rezultati nisu uvijek trajni, činjenica da se SAD poziva kao medijator potvrđuje njegov status ključnog globalnog aktera. Međutim, diplomacija se često isprepliće sa prijetnjom sankcija ili upotrebom sile – što američki uticaj čini kombinacijom pritiska i potpore. Ukupno gledano, američka spoljna politika koristi širok spektar alata: od vojnih prijetnji do ekonomske pomoći, kako bi izgradila međunarodni poredak naklonjen vlastitim interesima.

Uloga u međunarodnim krizama (primjer: rat u Ukrajini): Kada izbije globalna kriza, očekuje se da će SAD igrati vodeću ulogu u odgovoru međunarodne zajednice. Ruska invazija na Ukrajinu 2022.to jasno ilustrira. Od samog početka sukoba, Washington je predvodio koordinaciju zapadnog odgovora: odmah su uvedene oštre sankcije Rusiji u saradnji sa evropskim saveznicima, što je Rusiju ekonomski izoliralo (npr. zamrzavanje stotina milijardi ruskih deviznih rezervi, zabrana izvoza ključnih tehnologija, isključenje ruskih banaka iz SWIFT sistema). Istovremeno, SAD je postao najveći dobavljač vojne i finansijske pomoći Ukrajini, jačajući njenu odbranu. Prema podacima, do kraja 2024. SAD je Ukrajini pružio skoro 120 milijardi dolara ukupne pomoći (vojne, ekonomske i humanitarne) od početka rata . Ova pomoć uključuje napredno naoružanje (protuoklopne i PVO sisteme, artiljeriju, municiju), obuku ukrajinskih vojnika, budžetsku podršku vladi u Kijevu i brzu humanitarnu asistenciju. Američka podrška imala je ključnu ulogu u omogućavanju Ukrajini da se odbrani od mnogo većeg agresora, a ujedno je ohrabrila i druge zapadne zemlje da pruže podršku (efekat “koalicije”). Pored toga, američko globalno zalaganje osiguralo je široku međunarodnu osudu ruske agresije (u UN Generalnoj skupštini preko 140 zemalja podržalo je rezolucije koje kritikuju Rusiju). Ovakav razvoj događaja pokazuje kako SAD koristi svoj uticaj u krizama: kombinacijom sankcija, vojne pomoći saveznicima i diplomatske mobilizacije. Sličan obrazac vidio se i u ranijim krizama – npr. intervencija protiv ISIS-a u Iraku i Siriji (gdje je SAD okupio međunarodnu koaliciju 2014.), reagovanje na krizu u Bosni 1990-ih, ili sankcije Iranu zbog nuklearnog programa. U svakoj od ovih situacija, stav SAD-a često određuje ishod ili barem pravac kolektivne akcije. Naravno, ovakva uloga nosi i rizike: protivnici poput Rusije i Kine kritikuju američko miješanje kao jednostrano i optužuju SAD da koristi dvostruke standarde (npr. poredeći intervencije bez mandata UN). Ipak, u očima američkih saveznika, aktivna uloga SAD-a u krizama pruža odvratnost agresorima i određenu mjeru stabilnosti, potvrđujući status Amerike kao garanta međunarodnog poretka uspostavljenog nakon 1945.

Trenutna situacija i dugoročne posljedice

Trenutna ravnoteža moći: Danas je američka dominacija i dalje značajna, ali se suočava s izazovima i promjenama u geopolitičkom pejzažu. Unipolarni trenutak koji je uslijedio nakon Hladnog rata (period 1990-ih kada je SAD bio bez premca) postepeno se transformiše. Pojava novih sila stvara trend ka multipolarnom svijetu. Kako 21. vijek odmiče, era neupitne premoći SAD-a polako blijedi, zamijenjena raznolikijim multipolarnim poretkom . Najveći izazivač je Kina – čija ekonomija (po paritetu kupovne moći) već premašuje američku i koja ubrzano modernizuje vojsku. Kina, zajedno sa Rusijom te silama u usponu poput Indije i Brazila, nastoji ostvariti veću samostalnost od zapadne sfere uticaja, što dovodi do novih ekonomskih blokova (npr. BRICS) i bezbjednosnih aranžmana van okvira koje predvodi SAD. Rusija, iako ekonomski slabija, demonstrira volju da vojno ospori poredak (što je pokazala u Ukrajini), što primorava SAD i NATO na fokus prema istočnoj Evropi. Istovremeno, srednje sile (npr. Turska, Iran, zemlje ASEAN-a) vode sve autonomniju politiku, balansirajući između velikih centara moći.

Ekonomske i finansijske izazovi hegemoniji: Američka ekonomska dominacija suočava se sa sporim ali postojanim promjenama. Udio dolara u globalnim rezervama je nešto opao sa ~70% (2000-tih) na ispod 60% danas  , dok druge valute i zlato dobijaju na značaju. Pokret “dedolarizacije” predvode Kina i Rusija – promovišući trgovinu u lokalnim valutama (npr. kineski juan u energetskoj trgovini) i stvaranje alternativnih finansijskih mehanizama (poput kineskog sistema plaćanja CIPS). Iako dolar ostaje dominantan, u dugom roku ovakvi trendovi mogu smanjiti sposobnost SAD-a da jednostrano nameće sankcije ili da finansira svoje deficite bez posljedica. Takođe, državni dug SAD i potencijalna fiskalna preopterećenost (npr. troškovi za odbranu, penzije, kamate) postavljaju pitanje održivosti izdvajanja koja prate globalnu ulogu. Ukoliko bi ekonomska moć SAD relativno opala, moglo bi doći do slabljenja američkog uticaja u međunarodnim institucijama i trgovini – što neke zemlje priželjkuju radi vlastitog uspona.

Geopolitičke posljedice i reakcije: Američki pristup globalnoj politici – aktivno angažovanje širom svijeta, ponekad unilateralno – donio je i pozitivne i negativne posljedice. Pozitivno, mnogi analitičari ističu da je američka moć pomogla očuvanju relativnog mira među velikim silama (tzv. Pax Americana nakon 1945.) i omogućila širenje liberalne međunarodne ekonomije. Saveznici SAD-a uglavnom prosperiraju pod američkim “sigurnosnim kišobranom”, a institucije koje je SAD oblikovao (UN, Bretton Woods sistem) pružile su okvir za rješavanje sporova diplomatskim putem. Negativno, učestale intervencije i percepcija hegemonističkih poteza izazvali su otpor i nezadovoljstvou raznim dijelovima svijeta. Pojam “blowback” (neželjeni kontraefekti) koristi se za fenomene kada se ranije američko miješanje vraća kao sigurnosni problem – npr. radikalizacija dijela Bliskog istoka nakon vojnih kampanja tamo, ili jačanje antiameričkih osjećanja koji mogu ugroziti interese SAD-a. Rivalitet s Kinom prijeti da podijeli svijet na blokove i pokrene novu trku u naoružanju (uključujući i potencijalnu tehnološku hladnoratovsku trku u oblastima poput vještačke inteligencije, 5G mreža, svemira). Američke sankcije i pritisci već su zbližili neke od protivnika (npr. partnerstvo Peking–Moskva postaje čvršće, uprkos historijskim razlikama, ujedinjeno protiv onoga što vide kao američku dominaciju). U međuvremenu, Evropska unija i ostali saveznici preispituju oslanjanje isključivo na SAD: iako je NATO osnažen nedavnim događajima, Evropa ulaže napore da ojača vlastitu odbranu, a pojedine zemlje EU zagovaraju stratešku autonomiju kako bi se smanjila zavisnost od američkih odluka.

Dugoročne perspektive: Ukoliko SAD želi očuvati lidersku ulogu, možda će morati prilagoditi svoj pristup. Neki stručnjaci smatraju da je svijet nepovratno ušao u multipolarnu fazu gdje će Amerika morati dijeliti uticaj sa Rusijom, Kinom, Indijom, EU i drugim centrima moći . To bi značilo više diplomatije i kompromisa u rješavanju globalnih problema (klima, pandemije, trgovinski odnosi), uz manje unilateralnih poteza. Alternativno, ako američka politika nastavi težiti održavanju primata po svaku cijenu, postoji rizik od eskalacije konflikata – posebno sa Kinom (npr. oko Tajvana ili u Južnom kineskom moru) ili sa Rusijom (ako bi sukobi poprimili šire razmjere). Takođe, unutrašnja politička volja u SAD-u za ulogu “svjetskog policajca” mogla bi oslabiti: nakon dugih ratova u Afganistanu i Iraku, američka javnost pokazuje izvestan zamor od intervencija, a rastu izolacionistički sentimenti u politici. To bi moglo dovesti do smanjenog angažmana, što bi drugi akteri iskoristili da popune vakuum. S druge strane, zagovornici aktivne uloge tvrde da bi povlačenje SAD-a napravilo svijet opasnijim, jer bi autoritarne sile imale slobodnije ruke.

Zaključak: Američka globalna dominacija počiva na jedinstvenoj kombinaciji ekonomskih, vojnih i političkih alata. Dolar, Wall Street i međunarodne finansijske institucije pružaju poluge ekonomske moći; neporeciva vojna sila i mreža savezništava garantuju sigurnosni uticaj; dok intervencije i diplomatija oblikuju geopolitički poredak prema interesima Washingtona. U trenutnom okviru, SAD ostaje supersila čiji potezi bitno utiču na međunarodne tokove – bilo da je riječ o globalnoj ekonomiji, odbrani zapadnih saveza ili odgovoru na krize poput ukrajinskog rata. Međutim, svijet nije statičan: izazovi američkoj dominaciji rastu, od konkurencije velikih sila do transnacionalnih prijetnji koje ne mare za granice. Dugoročno, način na koji će SAD balansirati između očuvanja svoje moći i prilagođavanja novim realnostima odrediće stabilnost i strukturu međunarodnog poretka u decenijama koje dolaze. Одržavanje otvorenog dijaloga sa saveznicima i suparnicima, jačanje međunarodnih pravila (čak i kada ograničavaju unilateralnu akciju), te investicije u inovacije i diplomatiјu mogli bi biti ključni za konstruktivnu ulogu Amerike u multipolarnom svijetu koji se rađa.

Izvori: Relevantni podaci i činjenice u ovom izvještaju potkrijepljeni su provjerenim izvorima, uključujući analize Atlantskog vijeća, RAND korporacije, zvanične statistike NATO-a, medijske izvještaje (Reuters, Washington Post), te istorijske preglede (Kongresna istražna služba SAD, Wikipedia evidencije intervencija). Ovi izvori prikazuju kvantitativnu dimenziju američke moći (npr. udio dolara u rezervama, broj baza, veličinu budžeta) kao i kontekstualnu analizu njenog djelovanja u svijetu.

Amerika zemlja velika, nebih dao svoje selo za ameriku cijelu.
Ako mene pitate, ode Amerika ponovo lagano u Amreiku!

Petar Miljic